του Αλεξάντερ Ντούγκιν

Η κλιμάκωση των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών μετά την άνοδο του Τζο Μπάιντεν στη προεδρία και την επιδείνωση της κατάστασης γύρω από την Ουκρανία, καθώς και η αυξανόμενη ένταση στην περίμετρο των ρωσικών συνόρων (προκλητικές ενέργειες των πλοίων του ΝΑΤΟ στη λεκάνη του Ευξείνου Πόντου, επιθετικοί ελιγμοί των αμερικανικών αεροπορικών δυνάμεων κατά μήκος των ρωσικών εναέριων συνόρων, κ.λπ.) – όλα αυτά έχουν μια εντελώς λογική γεωπολιτική εξήγηση.
Η κρίση των σχέσεων με τη Δύση, την οποία βιώνουμε σήμερα, αποτελεί σαφή ένδειξη της τεράστιας επιτυχίας της γεωπολιτικής του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος, με σιδερένια γροθιά, οδηγεί τη Ρωσία προς την ανανέωση και την επιστροφή στην Ιστορία. Και στην Ιστορία, ήμασταν πάντα ικανοί να υπερασπιστούμε τις «κόκκινες γραμμές» μας.

Η ρίζα των πάντων πρέπει να αναζητηθεί στην κατάσταση που προέκυψε στα τέλη της δεκαετία του ’80 του εικοστού αιώνα, όταν έλαβε χώρα η κατάρρευση των δομών του σοβιετικού στρατοπέδου. Ταυτόχρονα με τον σοσιαλισμό ως πολιτικό και οικονομικό σύστημα, κατέρρευσε μια στέρεη και εκτεταμένη γεωπολιτική κατασκευή, η οποία δεν δημιουργήθηκε από τους κομμουνιστές, αλλά αντιπροσώπευε μια φυσική ιστορική συνέχεια της γεωπολιτικής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Δεν επρόκειτο μόνο για την ΕΣΣΔ, η οποία ήταν άμεσος διάδοχος της Αυτοκρατορίας και περιελάμβανε εδάφη και λαούς που συγκεντρώθηκαν γύρω από τον ρωσικό πυρήνα πολύ πριν από την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. Οι Μπολσεβίκοι – υπό τον Λένιν και τον Τρότσκι – έχασαν ένα μεγάλο μέρος της στην αρχή, στη συνέχεια με μεγάλη δυσκολία – υπό τον Στάλιν – το επανέκτησαν (μάλιστα με μεγαλύτερη επικράτεια). Η επιρροή της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη δεν ήταν επίσης μόνο αποτέλεσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συνεχίζοντας από πολλές απόψεις τη γεωπολιτική της τσαρικής Ρωσίας. Συνεπώς, η κατάρρευση του Ανατολικού Συμφώνου και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ δεν ήταν μόνο ένα ιδεολογικό γεγονός, αλλά μια γεωπολιτική καταστροφή (όπως δήλωσε κατηγορηματικά ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν).

Στη Ρωσία της δεκαετίας του 1990, υπό την κυριαρχία του Γιέλτσιν και της παντοδυναμίας των φιλοδυτικών φιλελεύθερων, συνεχίστηκε η διαδικασία της γεωπολιτικής αποσύνθεσης, με στόχαστρο τα εδάφη του Βόρειου Καυκάσου (πρώτη εκστρατεία της Τσετσενίας) και, μακροπρόθεσμα, άλλα μέρη της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε ελεύθερα και γρήγορα προς ανατολάς, ενσωματώνοντας σχεδόν εξ ολοκλήρου τον χώρο της Ανατολικής Ευρώπης (πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας) καθώς και τις τρεις δημοκρατίες της Βαλτικής της ΕΣΣΔ – Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία. Με αυτόν τον τρόπο, όλες οι συμφωνίες με τη Μόσχα παραβιάστηκαν. Η Ουάσιγκτον υποσχέθηκε στον Γκορμπατσόφ ότι ακόμη και μια ενωμένη Γερμανία θα κέρδιζε ουδετερότητα μετά την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από τη ΛΔΓ και, επιπλέον, δεν είχε προβλεφθεί καμία επέκταση του ΝΑΤΟ. Ο Zbigniew Brzezinski δήλωσε το 2005με ειλικρίνεια και κυνισμό, όταν τον ρώτησα ευθέως πώς έγινε το ΝΑΤΟ να έχει επεκταθεί αψηφώντας αυτές τις υποσχέσεις που δόθηκαν στον Γκορμπατσόφ: «Τον εξαπατήσαμε». Ο Γκορμπατσόφ εξαπατήθηκε επίσης από τη Δύση όσον αφορά τις τρεις δημοκρατίες της Βαλτικής.Στον νέο ηγέτη της Ρωσίας, Μπόρις Γιέλτσιν, υποσχεθήκαν για άλλη μια φορά ότι καμία από τις υπόλοιπες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες δεν θα γινόταν δεκτή στο ΝΑΤΟ. Αμέσως, η Δύση άρχισε να δημιουργεί, ως συνήθως, διάφορα μπλοκ στον μετασοβιετικό χώρο – πρώτα το GUAM, και σε συνέχεια την Ανατολική Εταιρική Σχέση – με έναν και μόνο στόχο: να προετοιμάσει αυτές τις χώρες για ενσωμάτωση στη Βορειοατλαντική Συμμαχία. «Εξαπατήσαμε, εξαπατήσαμε και θα συνεχίσουμε να εξαπατήσουμε», διακήρυξαν οι Ατλαντιστές σχεδόν ανοιχτά, χωρίς ντροπή.

Στην ίδια τη Ρωσία, η πέμπτη και έκτη φάλαγγες [1] στο κόρφο του κράτους μαλάκωσαν το σοκ και συμβάλανε στην επιτυχία της Δύσης σε όλα τα χτυπήματα. Ο Πούτιν περιέγραψε πρόσφατα πώς εξάλειψε τους άμεσους Αμερικανούς κατασκόπους από τη δομή διακυβέρνησης της χώρας, αλλά είναι σαφές ότι πρόκειται μόνο για τη κορυφή του παγόβουνου – δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο μέρος του ατλαντικού δικτύου εξακολουθεί να κατέχει σημαντικές θέσεις εντός της ρωσικής ελίτ.

Έτσι, τη δεκαετία του 1990, η Δύση έκανε τα πάντα για να μετατρέψει τη Ρωσία, υποκείμενο της γεωπολιτικής που ήταν την εποχή της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (δηλαδή σχεδόν πάντα – με εξαίρεση την εποχή των μογγολικών κατακτήσεων), σε αντικείμενο. Ήταν ο «μεγάλος ηπειρωτικός πόλεμος», η περικύκλωση του Heartland, το σφίξιμο της «ανακόντας» γύρω από τη Ρωσία.

Μόλις ανέλαβε την εξουσία, ο Πούτιν έθεσε ως στόχο να σώσει ό, τι θα μπορούσε ακόμα να σωθεί. Επέλεγε το δρόμο της κυριαρχίας. Στην περίπτωση της Ρωσίας – δεδομένης της επικράτειας, της ιστορίας, της ταυτότητας και της παράδοσής της – το να είναι κυρίαρχο σημαίνει να είναι ένας πόλος ανεξάρτητος από τη Δύση (επειδή οι άλλοι πόλοι είναι, είτε πολύ κατώτεροι από την άποψη της ισχύος, είτε, σε αντίθεση με τη Δύση, δεν στοχεύουν στο να επεκτείνουν επιθετικά το πολιτιστικό τους μοντέλο). Ο ίδιος ο προσανατολισμός του Πούτιν προς την κυριαρχία και την επιστροφή της Ρωσίας στην Ιστορία συνεπάγονταν αύξηση της αντιπαράθεσης. Και αυτό είχε φυσική επίδραση στην αυξανόμενη δαιμονοποίηση του Πούτιν και της ίδιας της Ρωσίας στη Δύση. Όπως δήλωσε η Ντάρια Πλατόνοβα σε εκπομπή του Channel One, «η κόκκινη γραμμή για τη Δύση είναι η ίδια η ύπαρξη μιας κυρίαρχης Ρωσίας». Και ο Πούτιν πέρασε αυτή τη γραμμή σχεδόν αμέσως μετά την άνοδό του στην εξουσία.Η Δύση και η Ρωσία είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία: αν υπάρχει ροή προς το ένα, υπάρχει ροή από το άλλο, και αντίστροφα. Παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Οι νόμοι της γεωπολιτικής είναι αυστηροί και ήμασταν πεπεισμένοι για αυτό υπό τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν – ήθελαν να είναι φίλοι της Δύσης και να μοιραστούν την εξουσία σε όλο τον κόσμο μαζί. Η Δύση το πήρε ως σημάδι αδυναμίας και συνθηκολόγησης. Κερδίζουμε, χάνετε, υπογράψτε εδώ. Αυτή η διατύπωση του νεοσυντηρητικού Richard Perle («κερδίζουμε, χάνετε, υπογράψτε εδώ») ήταν η βάση των σχέσεων με τη μετασοβιετική Ρωσία. Αλλά έτσι ήταν πριν τον Πούτιν.

Ο Πούτιν είπε «στοπ». Απαλά και ήσυχα στην αρχή. Στη συνέχεια, δεν τον άκουσαν. Μετά, στον λόγο του στο Μόναχο, έγινε πιο δυνατός. Και πάλι, τα σχόλιά του πυροδότησαν μόνο οργή, δείχνοντας να είναι μια «ανάρμοστη φάρσα».

Τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά το 2008, και μετά τον Ατλαντιστικό Μαϊντάν, την επακόλουθη επανένωση με την Κριμαία και την αποχώρηση του Ντονμπάς από την τροχιά του Κιέβου και την επιτυχία των ρωσικών δυνάμεων στη Συρία – η κατάσταση έγινε πιο σοβαρή από ποτέ. Η Ρωσία ξαναέγινε ένας κυρίαρχος πόλος, συμπεριφέρθηκε ως τέτοιος και μίλησε στη Δύση ως τέτοιος. Ο Τραμπ, που ενδιαφερόταν περισσότερο για την εθνική πολιτική των ΗΠΑ, δεν έδωσε μεγάλη προσοχή σε αυτό επειδή υιοθέτησε μια ρεαλιστική στάση στις διεθνείς σχέσεις. Και αυτό σημαίνει να υπολογιστεί στα σοβαρά η κυριαρχία και ένας καθαρά λογικό λάθος υπολογισμού – όπως στις επιχειρήσεις – των εθνικών συμφερόντων έξω από κάθε φιλελεύθερο μεσσιανισμό. Επιπλέον, ο Τραμπ δεν γνώριζε προφανώς καθόλου την ύπαρξη της γεωπολιτικής.

Αλλά η άνοδος του Μπάιντεν επιδείνωσε την κατάσταση στα άκρα. Πίσω από τον Μπάιντεν στις ΗΠΑ βρίσκονται τα πιο ριζοσπαστικά γεράκια, οι νεοσυντηρητικοί (που μισούν τον Τραμπ για τον ρεαλισμό του) και οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ που διαδίδουν φανατικά μια υπερφιλελελευθεριστική ιδεολογία. Ο ατλαντιστικός ιμπεριαλισμός επικαλύπτει τον μεσσιανισμό ΛΟΑΤ. Ένα εκπληκτικό μείγμα γεω-ιδεολογικής παθολογίας και πίστης στην ουδετερότητα του φύλου. Η ανεξάρτητη και κυρίαρχη (πολική) Ρωσία του Πούτιν αποτελεί άμεση απειλή και για τα δύο αυτά στοιχεία. Δεν αποτελεί απειλή κατά της Αμερικής, αλλά κατά του ατλαντισμού, της παγκοσμιοποίησης και τον φιλελευθερισμό της ουδετερότητας των φύλων. Αλλά η σημερινή Κίνα είναι επίσης όλο και πιο πολύ κυρίαρχη.

Σε αυτή την κατάσταση, ο Πούτιν ενημερώνει τη Δύση για τις «κόκκινες γραμμές» του. Και δεν είναι κάτι επιπόλαιο. Πίσω από αυτό υπάρχει ένας συγκεκριμένος έλεγχος των συγκεκριμένων επιτευγμάτων της Ρωσίας. Μέχρι στιγμής, δεν τίθεται θέμα να παραγκωνιστεί η Ανατολική Ευρώπη από την Ευρασία. Αναγνωρίζεται το status quo των κρατών της Βαλτικής. Αλλά ο μετασοβιεικός χώρος είναι μια περιοχή αποκλειστικής ευθύνης της Ρωσίας. Αυτό αφορά κυρίως την Ουκρανία, αλλά και τη Γεωργία και τη Μολδαβία. Άλλες χώρες δεν εκφράζουν ανοιχτά την επιθυμία τους να λάβουν επιθετική στάση εναντίον της Μόσχας και να συγχωνευτούν με τη Δύση και το ΝΑΤΟ.

Κάθε πλαστογράφηση τελικά βρίσκει το γνήσιο. Ο Μπάιντεν ο Ατλαντιστής εναντίον του Πούτιν του Ευρασιάτη. Υπάρχει σύγκρουση μεταξύ δύο εντελώς αντιθέτων απόψεων μεταξύ τους – άσπρο και μαύρο. «Η μεγάλη σκακιέρα», όπως το έλεγε ο Μπρεζίνσκι. Η φιλία δεν μπορεί να κερδίσει σε μια τέτοια κατάσταση. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: είτε ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, είτε ένα από τα μέρη δεν μπορεί να αντέξει την ένταση και εγκαταλείπει τις θέσεις του χωρίς μάχη. Το διακύβευμα είναι εξαιρετικά υψηλό: διακυβεύεται η μοίρα ολόκληρης της παγκόσμιας τάξης.

Η Ουκρανία δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό πιόνι στο Μεγάλο Παιχνίδι. Ναι, είναι εμπόδιο σήμερα. Για τη Ρωσία, είναι μια ζωτική περιοχή σε όρους γεωπολιτικής. Για τη Δύση, δεν είναι παρά μόνο ένας κρίκος στην περικύκλωση της Ρωσίας-Ευρασίας από την ατλαντιστική «στρατηγική της ανακόντας». Το να αφεθεί η Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή να επιτραπεί η παρουσία αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο έδαφός της αποτελεί μοιραίο πλήγμα για την κυριαρχία της Ρωσίας, η οποία αναιρεί σχεδόν όλα τα επιτεύγματα του Πούτιν. Η επιμονή στις «κόκκινες γραμμές» είναι να προετοιμάζεσαι για πόλεμο.

Σε μια τέτοια κατάσταση, ο συμβιβασμός είναι αδύνατος. Κάποιοι χάνουν, άλλοι κερδίζουν. Με ή χωρίς πόλεμο.

Είναι προφανές ότι η έκτη φάλαγγα (κανείς δεν ακούει την πέμπτη φάλαγγα στην εξουσία σήμερα) χάνει τα πάντα σε περίπτωση άμεσης αντιπαράθεσης με τη Δύση στην Ουκρανία, ή απλά όταν η σύγκρουση περάσει στην καυτή φάση. Μια αλλαγή στη ρωσική πολιτική είναι αναπόφευκτη – και είναι προφανές ότι οι πατριωτικές φιγούρες θα έρθουν στο προσκήνιο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα, όχι μόνο οι φιλελεύθεροι του συστήματος (που καταγράφονται σχεδόν επίσημα ως ξένοι πράκτορες), αλλά και πολλά άλλα άτομα, οι οποίοι επισήμως δεν μπορούν να υποψιαστούν ότι έχουν δυτικοποιηθεί, πείθουν τον Πούτιν, στον κόρφο της ρωσικής ελίτ, να αποσυρθεί. Διακυβεύονται όλα τα είδη επιχειρημάτων: η τύχη του Nord Stream 2, η αποσύνδεση από το SWIFT, η επικείμενη τεχνολογική καθυστέρηση, η απομόνωση κ.λπ. Τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν το 2008, και μετά το Μαϊντάν, και στη Συρία. Ο Πούτιν πιθανότατα το γνωρίζει καλά αυτό και θα αναγνωρίσει αμέσως τη δύναμη πίσω από αυτούς τους επίλεκτους διαδηλωτές ελίτ στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Γι’ αυτό καλύτερα να μην προσπαθήσουν.

Ο μόνος τρόπος για να κερδίσεις έναν πόλεμο – κατά προτίμηση χωρίς μάχη – είναι να προετοιμαστείς πλήρως γι’ αυτόν και να μην εγκαταλείψεις καμία από τις ζωτικές θέσεις.

Ο μετα-σοβιετικός χώρος θα πρέπει να βρίσκεται υπό τον στρατηγικό έλεγχο μόνο της Ρωσίας. Σήμερα, όχι μόνο το θέλουμε, αλλά μπορούμε να το επιτύχουμε. Και επιπλέον: δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Αλλά το καθεστώς των κρατών της Βαλτικής (ήδη μέλη του ΝΑΤΟ) και τα σχέδιά μας για την Ανατολική Ευρώπη μπορούν να συζητηθούν. Αυτό υπερβαίνει τις «κόκκινες γραμμές» – ένας συμβιβασμός είναι επίσης δυνατός εδώ.

Η σύντομη γεωπολιτική επισκόπηση μας το δείχνει: ο Πούτιν άλλαξε την ίδια τη γεωπολιτική σημασία της Ρωσίας, μετατρέποντάς την από αντικείμενο (αυτό που ήταν η Ρωσία τη δεκαετία του 1990) σε υποκείμενο. Το υποκείμενο, αντίθετα, συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από το αντικείμενο. Επιμένει για τους δικούς του, ανακαλύπτει και καταγγείλει τις εξαπατήσεις, προκαλεί την αντίδραση, σηματοδοτεί την περιοχή ευθύνης του, αντιστέκεται και θέτει απαιτήσεις, τελεσίγραφα. Και το πιο σημαντικό, το υποκείμενο έχει αρκετή δύναμη, εμβέλεια και θέληση να τα θέσει όλα σε εφαρμογή.

Η κρίση των σχέσεων με τη Δύση, την οποία βιώνουμε σήμερα, αποτελεί σαφή ένδειξη της τεράστιας επιτυχίας της γεωπολιτικής του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος, με σιδερένια γροθιά, οδηγεί τη Ρωσία προς την ανανέωση και την επιστροφή στην Iστορία. Και στην Iστορία, ήμασταν πάντα σε θέση να υπερασπιστούμε τις «κόκκινες γραμμές» μας. Και έχουν πάει συχνά πολύ πιο πέρα. Ως νικητές, τα στρατεύματά μας επισκέφθηκαν πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένου του Παρισιού και του Βερολίνου. Βρυξέλλες, Λονδίνο και… ποιος ξέρει, ίσως ακόμα και την Ουάσιγκτον μια μέρα. Με καθαρά ειρηνικούς σκοπούς.

πηγή: https://infognomonpolitics.gr