Η σύνταξη της Iskra έχει καταγράψει με την αρθρογραφία της άμεσα και έμμεσα τις θέσεις της για τις ελληνορωσικές σχέσεις και τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

Αναδημοσιεύουμε, χωρίς κρίσεις και σχόλια, δύοαντικρουόμενες οπτικές για το ρόλο της Ρωσίας, τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία και τις προεκτάσεις τους, οι οποίες αναδεικνύονται μέσα από δύο κείμενα σε αριστερές ιστοσελίδες, τις οποίες εκτιμούμε ιδιαίτερα.

Το πρώτο κείμενο είναι ανυπόγραφο και έχει τίτλο: “Λένε ότι... “το ξανθό γένος του Βορρά είναι, αντικειμενικά, σύμμαχός μας”, με πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα “Εργατική Αριστερά” φ. 361 και αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα rproject.gr στις 27/5/2016.

Το δεύτερο κείμενο έχει τίτλο: “Να κατεβεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι, Μωριά και Ρούμελη”, φέρει την υπογραφή του Π. Παπ. και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα avantgarde2009.wordpress.gr στις31/5/2016.

ΛΕΝΕ ΟΤΙ..."ΤΟ ΞΑΝΘΟ ΓΕΝΟΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ΣΥΜΜΑΧOΣ ΜΑΣ"

Το τρα­γου­δά­κι στη Γιου­ρο­βί­ζιον για τα δεινά των Τα­τά­ρων στην Κρι­μαία δι­καί­ως πυ­ρο­δό­τη­σε οργήγια την υπο­κρι­σία τόσο της κυ­βέρ­νη­σης στην Ου­κρα­νία όσο και της ΕΕ. Ήταν ένα «πο­λι­τι­στι­κό» σκέ­λος του άγριου αντα­γω­νι­σμού, του πο­λέ­μου για κυ­ριαρ­χία, που μαί­νε­ται στην ανα­το­λι­κή Ου­κρα­νία με­τα­ξύ των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στών και της Ρω­σί­ας του Πού­τιν.

Για να αντι­δρά­σει σε αυτόν τον εμπαιγ­μό ένα τμήμα της Αρι­στε­ράς το πήγε μα­κρύ­τε­ρα. Δια­βά­σα­με «ανα­λύ­σεις» που τε­λι­κά δι­καιο­λο­γού­σαν τη βίαιη εκτό­πι­ση των Τα­τά­ρων από την Κρι­μαία μετά το τέλος του Β' Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, ως τμήμα, λέει, μιας κά­ποιας αντι­φα­σι­στι­κής στρα­τη­γι­κής ή και ως δι­καιο­λο­γη­μέ­να αντί­ποι­να για τη συ­νερ­γα­σία των Τα­τά­ρων με τους ναζί...

Πράγ­μα­τι, ένα τμήμα της πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ηγε­σί­ας των Τα­τά­ρων συ­νερ­γά­στη­κε με τους ναζί. Δεν ήταν άλ­λω­στε οι μόνοι: το ίδιο έγινε στη Λι­θουα­νία, την Εσθο­νία και σε με­γα­λύ­τε­ρο βαθμό απ’ ό,τι είναι γνω­στό στη... Ρωσία. Όπου τμή­μα­τα της επιρ­ρο­ής του πα­λιού κα­θε­στώ­τος αλλά και της εκ­κλη­σί­ας πο­λέ­μη­σαν μαζί με τους Γερ­μα­νούς, ελ­πί­ζο­ντας στην πα­λι­νόρ­θω­ση.

Όμως από πότε μπο­ρεί να περ­νά­ει μέσα στις γραμ­μές της Αρι­στε­ράς η ακρο­δε­ξιά αντί­λη­ψη για τη «συλ­λο­γι­κή ευ­θύ­νη» και μά­λι­στα ενός ολό­κλη­ρου λαού; Πώς είναι δυ­να­τόν να δι­καιο­λο­γού­νται μα­ζι­κά εγκλή­μα­τα που κό­στι­σαν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κρούς και συ­κο­φά­ντη­σαν ιστο­ρι­κά το σο­σια­λι­σμό;

Ανά­λο­γες εμπει­ρί­ες έχου­με και εδώ. Κατά την Αντί­στα­ση, υπήρ­ξαν πε­ριο­χές (π.χ. Πε­λο­πόν­νη­σος) όπου το πο­σο­στό των δω­σί­λο­γων και των μαυ­ρα­γο­ρι­τών υπήρ­ξε ση­μα­ντι­κά υψη­λό­τε­ρο. Ο Άρης στάλ­θη­κε στην Πε­λο­πόν­νη­σο για να την «εκ­κα­θα­ρί­σει» από τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες και όχι, βε­βαί­ως, από τους... Πε­λο­πον­νή­σιους.

Οι πο­λύ­νε­κρες βί­αιες με­τα­το­πί­σεις πλη­θυ­σμών στην ΕΣΣΔ του Στά­λιν μετά τον Β' Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο δεν έγι­ναν με κρι­τή­ριο την αντι­φα­σι­στι­κή κά­θαρ­ση. Είναι γνω­στό ότι στο ανα­το­λι­κό μπλοκ πολ­λοί συ­νερ­γά­τες των ναζί επι­βί­ω­σαν και μά­λι­στα στα ψηλά κα­θε­στω­τι­κά κλι­μά­κια. Η εκ­κέ­νω­ση της Κρι­μαί­ας από τους Τα­τά­ρους, που ζού­σαν εκεί από πολ­λούς αιώ­νες, δια­τά­χθη­κε για λό­γους γε­ω­πο­λι­τι­κής «στα­θε­ρό­τη­τας». Για να δια­σφα­λι­στεί μια βάση «εθνι­κής κα­θα­ρό­τη­τας» σε μια πε­ριο­χή που ήταν πρω­ταρ­χι­κής στρα­τιω­τι­κής ση­μα­σί­ας για τη Ρωσία, η με­γα­λύ­τε­ρη ναυ­τι­κή βάση στη Μαύρη Θά­λασ­σα. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, η Κρι­μαία ήταν και το πο­λυ­τε­λές θέ­ρε­τρο με τις «ντά­τσες» της νο­μεν­κλα­τού­ρας της στα­λι­νι­κής πε­ριό­δου...

Οι μα­ζι­κές εκτο­πί­σεις δεν έχουν τί­πο­τα κοινό με την πα­ρά­δο­ση του μπολ­σε­βι­κι­σμού και της επα­νά­στα­σης του Οκτώ­βρη. Άλ­λω­στε στη «Δια­θή­κη» του Λένιν μπο­ρεί κα­νείς να βρει τις προει­δο­ποι­ή­σεις ενά­ντια στον «με­γα­λο­ρω­σι­κό σο­βι­νι­σμό» του Στά­λιν, που ο ιδρυ­τής των μπολ­σε­βί­κων είχε δια­κρί­νει από νωρίς: από το χει­ρι­σμό του ζη­τή­μα­τος της Γε­ωρ­γί­ας...

Η Ρωσία μετά το 1989 είναι πλέον μια άλλη χώρα. Ο Που­τιν ηγεί­ται ενός αυ­ταρ­χι­κού κα­θε­στώ­τος που στο εσω­τε­ρι­κό στη­ρί­ζε­ται στην πιο άγρια εξου­σία των «ολι­γαρ­χών», ενώ διε­θνώς επι­χει­ρεί να απο­κα­τα­στή­σει το ρόλο της υπερ­δύ­να­μης. Για να το πε­τύ­χει αυτό εκ­πο­νεί ένα σύ­νο­λο ιδεών και συμ­βό­λων, ένα αμάλ­γα­μα που ως ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο έχει τη διεκ­δί­κη­ση ισχύ­ος: ο Στά­λιν συ­νυ­πάρ­χει με τον Ιβάντον Τρο­με­ρό, το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο με τον ορ­θό­δο­ξο σταυ­ρό, τα σύμ­βο­λα του Κόκ­κι­νου Στρα­τού με τιςτσα­ρι­κές ση­μαί­ες...

Πρό­σφα­τα επι­σκέ­φτη­κε την Ελ­λά­δα ο Αλε­ξά­ντερ Ντού­γκιν, συ­νο­δευό­με­νος από στε­λέ­χη της φα­σι­στι­κής ορ­γά­νω­σης «Λύκοι της Νύ­χτας». Ήρθαν, λέει, για να «προ­σκυ­νή­σουν» στο ρω­σι­κό ορ­θό­δο­ξο μο­να­στή­ρι στο Άγιο Όρος, αλλά και για να προ­ε­τοι­μά­σουν την εκεί επί­σκε­ψη του Πού­τιν.

Ο Ντού­γκιν είναι σή­με­ρα ισχυ­ρός πα­ρά­γο­ντας στο νέο Κρεμ­λί­νο, ση­μα­ντι­κός «σύμ­βου­λος» του Πού­τιν επί της «γε­ω­πο­λι­τι­κής».

Ο Ντού­γκιν είναι ο κυ­ρί­αρ­χος «δια­νο­ού­με­νος» του ρεύ­μα­τος του εθνο­μπολ­σε­βι­κι­σμού: που επι­χει­ρεί να «συν­θέ­σει» το να­ζι­σμό και τον κο­μου­νι­σμό σε μια νέα «Τέ­ταρ­τη Πο­λι­τι­κή Θε­ω­ρία». Είναι υπο­στη­ρι­κτής της «ενο­ποί­η­σης της Ευ­ρα­σί­ας», προ­φα­νώς κάτω από τη ρω­σι­κή ηγε­μο­νία, και γκου­ρού της σκλη­ρής και υπο­τι­μη­μέ­νης φα­σι­στι­κής Δε­ξιάς στο εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας. Ενός νε­ο­να­ζι­στι­κού ρεύ­μα­τος που συ­νυ­πάρ­χει με το κα­θε­στώς του Πού­τιν και το στη­ρί­ζει απο­φα­σι­στι­κά.

Κα­θό­λου τυ­χαία, ο Ντού­γκιν είναι το αγα­πη­μέ­νο παιδί των δια­νο­ου­μέ­νων της κρυ­πτο­φα­σι­στι­κής Νέας Δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη και κυ­ρί­ως στη Γαλ­λία. Είναι επί­σης αγα­πη­μέ­νος συ­νο­μι­λη­τής της Χρυ­σής Αυγής, την οποία υπο­στή­ρι­ξε χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας τη «δίωξή της» ως τμήμα μιας συ­νω­μο­σί­ας της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης».

Γι’ αυτό κά­ποια τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς που ξε­κι­νούν από αυ­θε­ντι­κή αντι­φα­σι­στι­κή διά­θε­ση θα πρέ­πει να είναι διπλά προ­σε­κτι­κά όταν ανα­ζη­τούν «στη­ρίγ­μα­τα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενά­ντια στον διε­θνή φα­σι­σμό (π.χ. στην Ου­κρα­νία). Στη Ρωσία του Πού­τιν οι δυ­νά­μεις του φα­σι­σμού είναι πλέον σεισχυ­ρές θέ­σεις...

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η ευ­ρύ­τε­ρη ακρο­δε­ξιά στην Ελ­λά­δα (οι βα­σι­λι­κοί, η εκ­κλη­σια­στι­κή Δεξιά κ.ά.) έχει στρα­φεί ανοι­χτά στην υπο­στή­ρι­ξη του Πού­τιν. Εδώ το­νί­ζε­ται το κοινό υπό­βα­θρο της Ορ­θο­δο­ξί­ας, οαντι­ση­μι­τι­σμός, ο αντι­τουρ­κι­σμός κ.ά.

Τις ιδέες του Ντού­γκιν στην Ελ­λά­δα ανέ­λα­βε να εκ­προ­σω­πή­σει πα­λιό­τε­ρα το φα­σι­στι­κό πε­ριο­δι­κό «Γαμ­μά­διον» (η τάχα αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή της σβά­στι­κας). Που δή­λω­νε ότι το Γαμ­μά­διον ή Σβά­στιξ«κο­σμού­σε» τις στο­λές του ρω­σι­κού (τσα­ρι­κού) στρα­τού, μέχρι που τις ξή­λω­σε ο Εβραί­ος-μπολ­σε­βί­κοςΛέων Τρό­τσκι...

Αυτό το κράμα προ­γο­νο­πλη­ξί­ας, θρη­σκευ­τι­κού φα­να­τι­σμού, σο­βι­νι­σμού και εθνι­κι­σμού, να­ζι­σμούκαι ρω­σο­φι­λί­ας, είναι ένας από­λυ­τος ανορ­θο­λο­γι­σμός, αλλά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος πο­λι­τι­κά: ο εθνο­μπολ­σε­βι­κι­σμός είναι νίκη του να­ζι­σμού επί του κο­μου­νι­σμού και όχι, τάχα μου, «σύν­θε­σή τους».

Γι’ αυτό, απέ­να­ντι σε αυτά τα ρεύ­μα­τα η μαρ­ξι­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να έχει ανει­ρή­νευ­το μέ­τω­πο. Και κυ­ρί­ως να μην έχει αυ­τα­πά­τες για κά­ποιον δήθεν ποιο­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κό ρόλο της ση­με­ρι­νής Ρω­σί­ας από τις άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις...

*Δημοσιεύθηκε στη στήλη "Λένε ότι..."στην εφημερίδα "Εργατική Αριστερά" φ. 361. Αναδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα rproject.gr στις 27/5/2016.

ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ Ο ΜΟΣΚΟΒΟΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΣΕΦΕΡΙ, ΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΡΟΥΜΕΛΗ

Του Π. ΠΑΠ.**

Με αφορμή την επίσκεψη Πούτιν στην Ελλάδα, το rproject αναδημοσίευσε ένα άρθρο από τηνΕργατική Αριστερά, εφημερίδα της ΔΕΑ, το οποίο προσπαθεί να απαντήσει στο επιχείρημα ότι «το ξανθό γένος είναι αντικειμενικά σύμμαχός μας«. Αντιλαμβανόμαστε ότι το κάθε άρθρο εκφράζει κατά βάση τις απόψεις του συντάκτη του (μολονότι το συγκεκριμένο είναι ανυπόγραφο), έχουμε όμως την αίσθηση ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση απηχεί τις γενικότερες απόψεις της ΔΕΑ και του rprojectπάνω στο θέμα. Είναι πραγματικά απορίας άξιον σε ποιον απευθύνεται το άρθρο αυτό. Μήπως έχει οΛαφαζάνης κόσμο που πιστεύει πως «το ξανθό γένος είναι αντικειμενικά σύμμαχός μας»; Ή μήπως νομίζουν ότι τους διαβάζουν και οι οπαδοί του Λιακόπουλου και ότι θα τους πείσουν και αυτούς;

Ας είναι. Το άρθρο αυτό περιέχει τόσες χοντράδες, οι οποίες μάλιστα φαίνεται να νομιμοποιούνται στη συνείδηση του ταξικού μας στρατοπέδου όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει, που απαιτεί μια απάντηση. Η απάντηση δεν αφορά μόνο τη ΔΕΑ. Σχεδόν στο σύνολό της η ελληνική Αριστερά δε θεώρησε σκόπιμο να καταδικάσει τις κυρώσεις που έχει επιβάλει το ιμπεριαλιστικό της μπλοκ στηΡωσία, ούτε τη ραγδαία στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης που επιχειρεί το ΝΑΤΟ στα πλαίσια της περικύκλωσης της χώρας αυτής – απειλώντας με τις συνεχείς προκλήσεις του να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Προφανώς γιατί τα θεωρεί όλα αυτά «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις» στις οποίες το προλεταριάτο δεν πρέπει να ανακατεύεται.

Με μια πρώτη ματιά, το άρθρο θα μπορούσε να ειδωθεί ως μια αυτοαναφορική προσπάθεια κάποιου να λύσει τις ιδεολογικές του εκκρεμότητες. Όταν έχεις στηρίξει, όπως έκανε η ΔΕΑ, το Μαϊντάν και όταν στη συνέχεια έχεις αρνηθεί να υπερασπίσεις το Ντονμπάς ενάντια στα υποστηριζόμενα από το ΝΑΤΟφασιστικά τάγματα εφόδου, είναι σίγουρο ότι τέτοιες εκκρεμότητες υπάρχουν. Το άρθρο αυτό θα έβγαζε πολύ γέλιο αν το Κίεβο δε βομβάρδιζε αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα ταξικά μας αδέρφια στοΝτονμπάς ή αν το ΝΑΤΟ δεν κλιμάκωνε την προαναφερθείσα περικύκλωση της Ρωσίας. Αλλά ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας καταγράψουμε λίγα μόνο από τα (πολλά) χάιλάιτς του.

ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΠΑΝΤΟΥ (Ή ΓΙΑΤΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ)

Στη συνέχεια το άρθρο χαρακτήριζε το ρωσικό πολιτικό καθεστώς ως «μια δικτατορία». Αρκετές ώρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου και αφού τους ζητήσαμε στα σόσιαλ μίντια να μας εξηγήσουν από πού προκύπτει αυτός ο χαρακτηρισμός, οι σύντροφοι της ΔΕΑ τροποποίησαν το δημοσιευμένο άρθροαντικαθιστώντας τη λέξη «δικτατορία» με τη φράση «αυταρχικό καθεστώς». Ε, αφού την αντικατέστησαν θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως επρόκειτο απλώς για μια ατυχή στιγμή. Ένα αθώο λαθάκι. Κι όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η ΔΕΑ χρησιμοποιεί τον όρο «δικτατορία» και τα παράγωγά της κατά κόρον: δικτάτορας ο Καντάφι, δικτάτορας ο Άσσαντ, δικτάτορας ο Κιμ Γιονγκ Ουν, δικτάτορας και ο Πούτιν – α, όχι, εντάξει, αυτό το τελευταίο πήρανε πίσω προς το παρόν. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ βαθιά για να διακρίνει το μοτίβο.

Αλλά, θα πει κάποιος, δεν είναι αλήθεια πως κάθε κράτος είναι μια δικτατορία; Ακόμα και τα εργατικά κράτη δικτατορίες είναι. Έχοντας στα χέρια της το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, η άρχουσα τάξη επιβάλει την εξουσία της πάνω στις άλλες. Έτσι, ένα αστικό κράτος όπως για παράδειγμα αυτό τηςΓαλλίας είναι μια δικτατορία της γαλλικής αστικής τάξης πάνω στο γαλλικό προλεταριάτο. Ή ένα αυριανό μεξικάνικο εργατικό κράτος θα είναι η δικτατορία της εργατικής τάξης του Μεξικό πάνω στη μεξικάνικη αστική τάξη. Αλλά η ΔΕΑ δε χρησιμοποιεί τον όρο «δικτατορία» με την έννοια αυτή. Δε χαρακτηρίζει ούτε τον Ομπάμα ούτε τον Ολλάντ δικτάτορες. Φυλάει αυτούς τούς χαρακτηρισμούς αποκλειστικά για τους εχθρούς της Αυτοκρατορίας και για τις χώρες στο στόχαστρο. Δικτάτορας μπορεί να είναι ο Άσσαντ ή ο Καντάφι ή ο Πούτιν, αλλά προσοχή – όχι ο Ολλάντ ή ο Ομπάμα. Ποτέ ο Ομπάμα! Αυτός είναι δημοκράτης. Όπως έγραφε άλλωστε παλιότερα ο Achcar σε άρθρο που αναδημοσιευόταν στο σάιτ της αδελφής οργάνωσης της ΔΕΑ στις ΗΠΑ, «οι ΗΠΑ μάλλον φαίνονται πιο προοδευτικές από τη Ρωσία».

Η χρήση του όρου «δικτατορία» για την περιγραφή των εχθρών της Αυτοκρατορίας αποτελεί μιασυνειδητή επιλογή που έχει συγκεκριμένες ρίζες και συγκεκριμένες πολιτικές προεκτάσεις. Η διάκριση των πολιτικών καθεστώτων σε δικτατορίες και φιλελεύθερες δημοκρατίες αποτελεί καρπό τής –σφοδρά αντικομμουνιστικής – ιμπεριαλιστικής διανόησης του Ψυχρού Πολέμου. Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, «δικτατορικά» χαρακτηρίζονταν τα πολιτικά καθεστώτα των χωρών που ήταν έξω από το μαντρί ή προσέγγιζαν την ΕΣΣΔ, ενώ ως «φιλελεύθερες δημοκρατίες» χαρακτηρίζονταν τα πολιτικά καθεστώτα που βρίσκονταν στη σφαίρα επιρροής της Αυτοκρατορίας. Η ευκολία με την οποία η ΔΕΑ(και όχι μόνο αυτή, το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο) υιοθετεί τα εργαλεία του εχθρού είναι εντυπωσιακή. Καλό είναι οι σύντροφοι που το κάνουν αυτό να προβληματιστούν, καθώς τα εργαλεία αυτά έχουν παραχθεί από μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Την υιοθετούν και αυτήν;

Η δε πολιτική προέκταση της επιλογής αυτής είναι προφανής: αν ποτέ οι ιμπεριαλιστές επιτεθούν στις «δικτατορίες» (ή αν τους επιβάλουν κυρώσεις) εμείς σφυράμε αδιάφορα. Δεν είμαστε με κανέναν. Αν κανείς υπερασπίσει τις χώρες αυτές ενάντια στον ιμπεριαλισμό τον καταγγέλλουμε ότι «στηρίζει το δικτάτορα» ή τον «νουθετούμε» συντροφικά να «μην έχει αυταπάτες» για τον προοδευτισμό του καθεστώτος. Κλείνουμε το μάτι στην αστική μας τάξη, δίνοντάς της τα σχετικά διαπιστευτήρια ότι όχι μόνο δε θα σηκώσουμε κάνα κίνημα ενάντια στην επέμβαση, αλλά δε θα αντιταχθούμε καν στην πολεμική της προπαγάνδα. Και μάλιστα όχι απλώς θα της επιτρέψουμε να δαιμονοποιεί τον εχθρό της χωρίς αντίσταση, αλλά θα συμμετέχουμε κι εμείς στην ορχήστρα κράζοντας για «δικτάτορες». Όταν η αστική μας τάξη θα βομβαρδίζει το «δικτάτορα» ή θα παρέχει όπλα στη φιλοϊμπεριαλιστικήαντιπολίτευση, εμείς θα λέμε για το πόσο αυταρχικός και κακός είναι ο «δικτάτορας». Είναι πραγματικά μια πάρα πολύ βολική στάση αν είσαι αριστερός στις χώρες της Αυτοκρατορίας. Τα έχεις καλά και με την αστική σου τάξη και μπορείς να διαιωνίζεις τη μίζερη ύπαρξή σου χωρίς κίνδυνο. Παίρνεις και καμιά θεσούλα σε κάνα πανεπιστήμιο αν είσαι και διαβαστερός.

ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΝΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΙΚΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ «ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ»

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος ανοίγει μια μεγάλη παρένθεση για να μας πει για τον Ντούγκιν, τονεθνομπολσεβικισμό και το εγχώριο παππαδαριό για να καταλήξει νουθετώντας «κάποια τμήματα της Αριστεράς που ξεκινούν από αυθεντική αντιφασιστική διάθεση […] να είναι διπλά προσεκτικά όταν αναζητούν «στηρίγματα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενάντια στον διεθνή φασισμό (π.χ. στην Ουκρανία)», γιατί «[σ]τη Ρωσία του Πούτιν οι δυνάμεις του φασισμού είναι πλέον σε ισχυρές θέσεις». (Σας θυμόμαστε και παλιότερα που προσπαθούσατε να μας πείσετε ότι οι φασίστες είναι όλοι μαζεμένοι στις ΛΔ του Ντονμπάς και όχι στη δυτική Ουκρανία – αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε παρακάτω.) Συνεχίζει τη νουθεσία προειδοποιώντας ενάντια στις «αυταπάτες για κάποιον δήθεν ποιοτικά διαφορετικό ρόλο της σημερινής Ρωσίας από τις άλλες ιμπεριαλιστικές Μεγάλες Δυνάμεις».

Η προσπάθεια τσουβαλιάσματος είναι διπλή. Από τη μία, ο αρθρογράφος προσπαθεί άτσαλα νατσουβαλιάσει τη Ρωσία με τις ιμπεριαλιστικές χώρες επικαλούμενος τον αυταρχισμό και τις αξίες του πολιτικού της καθεστώτος – χωρίς να τολμάει να υποστηρίξει πως η χώρα αυτή είναι ιμπεριαλιστικήβασισμένος σε κάποια σχετική ανάλυση. Όχι, το κριτήριό του είναι η προοδευτικότητα του πολιτικού της καθεστώτος! Απίστευτο. Μήπως σύντροφοι προτείνετε να πάψουμε να υπερασπίζουμε και τηνΠαλαιστίνη επειδή η Χαμάς είναι ισλαμική οργάνωση; Το σιωνιστικό κράτος είναι πιο «δημοκρατικό». Κάνει και gay pride, ενώ η παλαιστινιακή κυβέρνηση δεν επιτρέπει τέτοια πράγματα. Άσε που η Χαμάς καταπιέζει και τις γυναίκες. Μήπως πρέπει τελικά βάσει των κριτηρίων σας να παρατήσουμε και την Παλαιστίνη στη μοίρα της; Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να υποστηρίζουμε το σιωνιστικό κράτος;

Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

Μιας και η ΔΕΑ αναφέρεται στον Τρότσκι και επειδή δε θεωρούμε ότι ο κόσμος της είναι παπαγαλάκι του ιμπεριαλισμού, ας θυμίσουμε στους συντρόφους πόσο ξένη ήταν για τον Τρότσκι η παραπάνω λογική. Ο Τρότσκι είχε «υποστηρίξει» κατά καιρούς πολλούς ‘δικτάτορες’ – για την ακρίβεια είχε υποστηρίξει την ήττα του ιμπεριαλισμού που επιτίθονταν στις χώρες που κυβερνούσαν οι ‘δικτάτορες’ αυτοί ως το μοναδικό δρόμο από τον οποίο περνάει η κοινωνική απελευθέρωση, τόσο στις χώρες αυτές όσο και στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Στο υποθετικό σενάριο που η «δημοκρατική» Βρετανίαεπιτιθόταν στη «δικτατορική» Βραζιλία του Βάργκας, ο Τρότσκι δήλωνε πως υποστηρίζει τη Βραζιλία[1]. Στη διαμάχη της ιμπεριαλιστικής Ιαπωνίας με την Κίνα του Τσιανγκ Κάι Σεκ (εκτελεστή των Κινέζων εργατών και αγροτών, σύμφωνα με τον Τρότσκι) είχε υπερασπίσει χωρίς καμία συζήτηση τηνΚίνα [2], και το ίδιο είχε κάνει και όταν η Ιταλία επιτίθονταν στη «δικτατορική» Αιθιοπία [3]. Τις τοποθετήσεις του αυτές τις συνόδευε με ανελέητη κοροϊδία σε αυτούς που έψαχναν να βρουν τρίτα στρατόπεδα και αντιτάσσονταν με τον ίδιο τρόπο σε όλους τούς αντιμαχόμενους. Παρακαλούμε ενημερώστε για τα παραπάνω και τα διάφορα στελέχη σας που βγαίνουν δημόσια και υποστηρίζουν πως «στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχει δίκαιος πόλεμος που να διεξάγεται από αστική τάξη».

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΟΤΟΔΙΝΗ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

Το δεύτερο τσουβάλιασμα είναι ακόμα πιο φτηνό. Ντούγκιν, ορθόδοξο τόξο, Λιακόπουλοι καιΑριστερά. Όλα μαζί. Είναι ξεκάθαρο σε ποιον απευθύνεται αυτή η κουτοπόνηρη προσπάθεια τσουβαλιάσματος: στα «τμήματα της Αριστεράς που ξεκινούν από αυθεντική αντιφασιστική διάθεση» και «αναζητούν «στηρίγματα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενάντια στον διεθνή φασισμό (π.χ. στην Ουκρανία)», δηλαδή στην Αριστερά που υπερασπίζει το Ντονμπάς και στην ΚαμπάνιαΑλληλεγγύης στην Αντιφασιστική Αντίσταση σε Ντονμπάς / Ουκρανία. Αφού όμως οι σύντροφοι θέλουν να πάνε την κουβέντα στο ουκρανικό, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ακολουθήσουμε.

Αν μη τι άλλο, οφείλουμε κατ’ αρχάς να αναγνωρίσουμε το θάρρος τους. Γιατί πράγματι απαιτείται κάμποσο θάρρος για να βγουν και όχι μόνο να μιλήσουν για την Ουκρανία μετά τις θέσεις που είχαν πάρει και τα αποτελέσματα που αυτές έφεραν, αλλά να ασκήσουν και κουτοπόνηρη «κριτική» σε όσους πήραν καθαρή κομμουνιστική, διεθνιστική θέση. Ας θυμηθούμε τι έλεγαν τόσο η ΔΕΑ όσο και τα διεθνή της αδέλφια το 2014. Η αδελφή της οργάνωση στις ΗΠΑ:

Α) έβλεπε στο κίνημα Μαϊντάν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση ενάντια σε ένα διεφθαρμένο ολιγάρχη, στην ανατροπή μάλιστα του οποίου είδε με νοσταλγία «σκηνές που θυμίζουν περασμένες επαναστάσεις».

Β) έβλεπε την αντικαπιταλιστική αριστερά στην Ουκρανία στο πρόσωπο του απατεώνα στην καλύτερη, πράκτορα στη χειρότερη Ζακχάρ Ποπόβιτς [4] και στην οργάνωσή του, ΑριστερήΑντιπολίτευση.

Γ) Καλούσε την Αριστερά της Ουκρανίας (μερικές εκατοντάδες άτομα, σύμφωνα με δικά της γραπτά) να συμμετάσχει στο κίνημα Mαϊντάν και «να οικοδομήσει έναν αριστερό πόλο στο εσωτερικό του», έναν «Αριστερό Τομέα» σύμφωνα με τα λεγόμενα τού – επίσης απατεώνα – Ίλια Μπουντράιτσκις. Καλούσε δηλαδή σε ενιαίο μέτωπο με τους ναζί ενάντια στον Γιανουκόβιτς.

Δ) Κατήγγειλε το «ρώσικο ιμπεριαλισμό» που «άρπαξε» την Κριμαία, δηλώνοντας πως αυτή η πράξη «πρέπει να καταδικαστεί απροϋπόθετα από όλους τους επαναστάτες που λένε ότι είναι αντιιμπεριαλιστές» (αυτό μας το μετέφρασε και στα ελληνικά το rproject, μην τυχόν και χάσουμε τόση σοφία).

Αλλά ας δούμε τι έλεγε και η αδελφή οργάνωση στην Ελλάδα. Βεβαίως και αυτή είχε υποστηρίξει το Mαϊντάν, είχε αρνηθεί να δει το φασιστικό πραξικόπημα και είχε νουθετήσει τα «ευρωπαϊκά κινήματα» να μην «επικεντρωθούν στα σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», γιατί «θα χάσουν τη συνολική εικόνα». Είχε χαρακτηρίσει ως «κύριο πρόβλημα που κατατρύχει την ελληνική Αριστερά» την «ενστικτώδη συμπάθεια προς τη ρωσική πλευρά», η οποία μάλιστα «δεν είναι απλώς καπιταλιστική αλλά ένας από τους μεγαλύτερους ιμπεριαλισμούς του πλανήτη».

Ας θυμηθούμε ένα άρθρο τους με τίτλο «παρέμβαση στη συζήτηση μεταξύ εφημερίδων της Αριστεράς», στο οποίο ο αρθρογράφος αναρωτιόταν αν ο πόλεμος που διεξάγεται στο Ντονμπάς είναιαντιφασιστικός. Το άρθρο ξεκινούσε με ιδιαίτερα ελπιδοφόρο τρόπο. «[…] δεν κρατάμε επ’ ουδενί ίσες αποστάσεις μεταξύ των αντιμαχομένων. Εκείνο που μας ενδιαφέρει –και που επιτάσσουν οι αρχές του διεθνισμού και της πρωτοκαθεδρίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης– είναι η ήττα της «δικής μας» πλευράς, του δυτικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή της ΕΕ και των ΗΠΑ. Θέλουμε συνεπώς και την ήττα της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου που εφαρμόζει μια ανθρωποκτόνα πολιτική λιτότητας (σε συνεργασία με το ΔΝΤ) σε βάρος του ίδιου του λαού της. Στο πλαίσιο αυτό καταγγέλλουμε και την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, τις δράσεις και τις δηλώσεις του Βενιζέλου υπέρ του Κιέβου.»

Επρόκειτο για κούφια λόγια, τα οποία η συνέχεια του άρθρου ερχόταν να αναιρέσει πλήρως. Το άρθρο υποτιμούσε την εθνική καταπίεση που υφίστατο ο λαός του Ντονμπάς γράφοντας τα παρακάτω:

«Οι οπαδοί της θεωρίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πρέπει να φέρουν στοιχεία για την καταπίεση των ρωσόφωνων και όχι βέβαια τις απειλές του Κιέβου για μελλοντική καταπίεσή τους. Αν υπήρχε τέτοια καταπίεση, όπως και σε όλες τις άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, θα είχε από καιρό αναπτυχθεί ένα εθνικό κίνημα με οργανώσεις, τάσεις κ.λπ.»

Μόνο κλαυσίγελο μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι ο ίδιος αρθρογράφος έξι μήνες πριν είχε αναγνωρίσει ότι ο ρωσικός πληθυσμός δεχόταν καταπίεση: «Όμως, υπάρχει και μια άλλη σημαντική διαφορά με την περίπτωση της Κριμαίας. Τότε, η καταπίεση του ρωσικού πληθυσμού ήταν μόνον σε επίπεδο εξαγγελιών από το Κίεβο. Τώρα, στην περίπτωση των Ντονέτσκ-Λουγκάνσκ, έχουν προηγηθεί δύο περιπτώσεις μαζικής δολοφονίας μελών της ρωσικής μειονότητας: Η πρώτη στην Οδησσό με πάνω από 42 νεκρούς και πολλούς αγνοούμενους και η δεύτερη στη Μαριούπολη επίσης με δεκάδες νεκρούς. Αυτά τα δύο γεγονότα ήταν καθοριστικά στο να αλλάξουν οι διαθέσεις των ανθρώπων.»

Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος μας περιγελούσε το φασιστικό κίνδυνο στην Ουκρανίαυποστηρίζοντας πως αυτός μετριέται με τα εκλογικά ποσοστά: «Πρόκειται για πολιτική γραμμή, η οποία προκειμένου να επιβεβαιωθεί βλέπει «θρίαμβο» των φασιστικών δυνάμεων στις πρόσφατες ουκρανικές εκλογές, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τα δύο φασιστικά κόμματα, το Σβόμποντα και ο Δεξιός Τομέας, δεν μπήκαν καν στη Βουλή.»

Το ότι η ΔΕΑ και η αδελφή της οργάνωση επέλεγαν να μη βλέπουν τους φασίστες δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Το έκαναν κατά κόρον όταν χειροκροτούσαν το Μαϊντάν και καλούσαν τους αριστερούς της Ουκρανίας να πάνε να συμμετέχουν σε αυτό. Συνέχιζαν να εθελοτυφλούν για την ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση φασιστών στον κρατικό μηχανισμό και στην ουκρανική βουλή, την οποία η Καμπάνια είχε καταγράψει αναλυτικά σε σειρά άρθρων [5, 6]. Τι να πει κανείς. Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι φασίστες θα συμπεριλαμβάνονταν στις «φιλειρηνικές δυνάμεις», αφού όπως μας πληροφορούσε το rproject «οι φιλοπόλεμες δυνάμεις υπέστησαν βαριά ήττα» – την ίδια στιγμή που προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι φασίστες είναι μαζεμένοι στις Λαϊκές Δημοκρατίες.

ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ [7]

«Ναι στην επανάσταση, όχι στην επέμβαση». Αυτό ήταν το σλόγκαν της ISO, που στήριζε τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς «επαναστάτες» – που απαιτούσαν από το ΝΑΤΟ να επέμβει υπέρ τους και εναντίον της λιβυκής κυβέρνησης. Στις ΗΠΑ διαδήλωνε με το κομμάτι της λιβυκής κοινότητας που στήριζε τη νατοϊκή επέμβαση και οργάνωσε μάλιστα αντισυγκεντρώσεις σε διαδηλώσεις που αντιτίθονταν σε αυτήν.

Η ISO είδε κι εκεί μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση. Οι «αντάρτες», μας έλεγε, ήταν καιαντιιμπεριαλιστές, αφού ο δυτικός ιμπεριαλισμός «ήθελε τον Καντάφι στην εξουσία». Το γεγονός ότι οι «αντάρτες» ζητούσαν τη νατοϊκή επέμβαση δε σήμαινε και πολλά για τους αριστερούς μας. Σε άρθρο τους με τίτλο «Ο φόβος της Δύσης για την πτώση του Καντάφι» έγραφαν πως οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου «δε θέλουν καθόλου μα καθόλου να πέσει ο Καντάφι». Τις επόμενες μέρες, οι κυβερνήσεις αυτές έκαναν καθαρές πράξεις πολέμου ενάντια στη Λιβύη, παρατάσσοντας πολεμικά πλοία στις ακτές της και συζητώντας για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η ISO συνέχισε να κατευθύνει τα βέλη της όχι προς τον ιμπεριαλισμό της χώρας της που ετοιμαζόταν να επιτεθεί στρατιωτικά, αλλά προς τις αριστερές δυνάμεις στις ΗΠΑ που αντιτίθονταν στην επέμβαση, γιατί «δεν καταδίκαζαν τη βάρβαρη επίθεση που έκανε η λιβυκή κυβέρνηση στο λαό που απαιτούσε δημοκρατία». Παρόμοια στάση τήρησε και η ΔΕΑ.

Μερικές βδομάδες αργότερα, στις 19 Μάρτη, ξεκινάει η εκστρατεία του ΝΑΤΟ. Το μπαράζ φονικών βομβαρδισμών σώζει τους αντικαθεστωτικούς από βέβαιη ήττα. Η ISO δε δίνει σημασία στις λιβυκές μάζες που αντιτάσσονται στην ιμπεριαλιστική εισβολή – της χαλάνε το βολικό παραμυθάκι για το λαό που επαναστατεί ενάντια στον κακό δικτάτορα. Έξι μήνες αργότερα το καθεστώς του Καντάφιανατρέπεται και η Λιβύη βυθίζεται στο χάος. 900 άνθρωποι πνίγηκαν αυτή τη βδομάδα στη Μεσόγειο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την κατάσταση αυτοί, ενώ οι ιμπεριαλιστές επικαλούνται το χάος αυτό για να προετοιμάσουν νέα επέμβαση μεγάλης κλίμακας στη Λιβύη, με ειδικές δυνάμεις από τις ΗΠΑκαι τη Βρετανία να βρίσκονται ήδη στο έδαφός της.

Η στάση της ΔΕΑ και των διεθνών της επαφών είναι αν μη τι άλλο συνεπής: πάντα καταφέρνει να βρει τη θέση της στο πλευρό του ιμπεριαλιστικού της μπλοκ. Βάφει με αριστερό και επαναστατικόλούστρο τις έμμεσες επεμβάσεις του, αλλά αντιτάσσεται συνήθως σε διακηρυκτικό επίπεδο στιςάμεσες – κάπως πρέπει να τηρηθούν και τα προσχήματα. Βεβαίως μπορεί να μην υποστηρίζει την άμεση ιμπεριαλιστική επέμβαση, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποστηρίξει τους διάφορουςαντικαθεστωτικούς που τη ζητούν. Τέλος, επιτίθεται ή «νουθετεί» όσους αντιτίθενται στη δράση του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ, προσπαθώντας να τους αδρανοποιήσει. Από το 1914 και μετά, η σύμπλευση με την αστική τάξη – που φαίνεται με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο στην εξωτερική πολιτική – είναι το βασικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Όσοι ενδιαφέρονται για την επανάσταση καλά θα κάνουν να το αντιληφθούν αυτό.

Σημειώσεις

[1] Τρότσκι, Anti-Imperialist Struggle Is Key to Liberation, 1938

[2] Τρότσκι, On the Sino-Japanese War, 1937

[3] Τρότσκι, On Dictators and the Heights Of Oslo, 1936

[4] Το μαϊντάν και μια ουκρανική ιστορία διαρκούς απάτης…

[5] Ναζιστής ο νέος διοικητής της αστυνομίας στο Κίεβο

[6] Οι ουκρανικές εκλογές και η κρίση της ευρωπαϊκής Αριστεράς

[7] avantgarde2009.wordpress.com/tag/Λιβύη

**Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα avantgarde2009.wordpress.gr στις 31/5/2016