Συντάκτης: Κώστας Ζαφειρόπουλος

Είναι ένα δώρο να πεθαίνει κανείς τον Μάη. Εύκολα θα σκαφτεί ο τάφος
Και τα αηδόνια θα τραγουδούν το τραγούδι τους, κάθε φορά και πιο ασυναγώνιστα.
Το Μάιο αυτά τα κελαηδίσματα θα είναι τα μελαγχολικά τραγούδια των κηδειών
Και η βροχή θα κυλά αντί των δακρύων, διαλύοντας τη λύπη των αναμνήσεων.
Κάτω από το θρόισμα των νεογέννητων φύλλων,
υφέρπει μια ακαταμάχητη δίψα για ζωή,
Ο ήλιος δεν έχει κάψει ακόμα το γρασίδι και καθετί έχει ψυχή.
Είναι ένα δώρο να πεθαίνει κανείς τον Μάη.

Αλεξάντρ Μοζγκοβόι (1975-2015)

Είναι οι στίχοι από ένα άγνωστο μέχρι πρόσφατα ποίημα του διοικητή της μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας «Φάντασμα» (Πρίζρακ), Αλεξάντρ Μπορίσοβιτς Μοζγκοβόι. Δολοφονήθηκε το περασμένο Σάββατο μαζί με τη συνοδεία του σε ενέδρα έξω από το χωριό Μιχαήλοβκα.
Μετά την ανατίναξη εκρηκτικού μηχανισμού το όχημα, στο οποίο επέβαινε, δέχτηκε ριπές από μερικά πολυβόλα. Ολοι όσοι επέβαιναν στο όχημα σκοτώθηκαν.
Κυριακή απόγευμα στο κατάμεστο αμφιθέατρο «Γκίνη» του Πολυτεχνείου, στη συγκέντρωση ενημέρωσης της Αντιφασιστικής Καμπάνιας για την Ουκρανία, που μόλις έχει επιστρέψει από μια επικίνδυνη αποστολή στο Ντονμπάς. Ενός λεπτού σιγή για τον θρυλικό καπετάνιο των ανταρτών.

Αληθινός αντιφασίστας

«Ατρόμητος μαχητής, ασυμβίβαστος με τον επιφανειακό “αντιφασισμό”, τη “συνέχεια των θεσμών”, την εναλλαγή εξουσίας με επικεφαλής άλλους “ολιγάρχες” (υπάκουους στο Κρεμλίνο από τα κατάλοιπα των τοπικών διεφθαρμένων μηχανισμών του “κόμματος των περιφερειών” του Γιανουκόβιτς), συνεπής μέχρι τέλους στην ανάγκη Ενιαίας Νοβορωσίας, στον αγώνα για την εγκαθίδρυση πραγματικής λαϊκής εξουσίας και για τη μεταβίβαση των μέσων παραγωγής στον εργαζόμενο λαό» λέει γι’ αυτόν σε φορτισμένο κλίμα ο πανεπιστημιακός Δημήτρης Πατέλης.
Ο Μοζγκοβόι ήταν ο άνθρωπος που υποδέχθηκε το ελληνικό τμήμα του αντιφασιστικού καραβανιού και εγγυήθηκε για την ασφάλειά του.
Την ευθύνη για τη δολοφονία του ανέλαβε με ανάρτησή του στο facebook μέλος της φασιστικής ομάδας «Σκιά».
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προβάλλεται βίντεο με συνέντευξη του Μοζγκοβόι στην ελληνική αποστολή, πριν από δύο εβδομάδες, έξω από το κοινωνικό εστιατόριο του Αλτσέφσκ, ενώ γίνεται συζήτηση για την ανάγκη κοινωνικών δομών και την ανθρωπιστική κρίση.
Μια ηλικιωμένη κυρία που σιτίζεται στο εν λόγω κοινωνικό εστιατόριο παρεμβαίνει αυθόρμητα, αποτυπώνοντας το πώς βιώνει ο πληθυσμός της ανατολικής Ουκρανία τον πόλεμο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ξεπεράσει τους 70.000 νεκρούς μέσα σε ένα χρόνο, ενώ οι πρόσφυγες υπολογίζονται πάνω από 1 εκατομμύριο (οι περισσότεροι προς Ρωσία).
Ενας πόλεμος στην κορυφή των συρράξεων του πλανήτη, που τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης συστηματικά υποβαθμίζουν. Για κάποιους είναι όμως και η πρώτη λαϊκή, αντιιμπερεαλιστική εξέγερση του 21ου αιώνα.
«Οταν το κεφάλι ενός Δυτικού δημοσιογράφου κυλά κάπου στο χώμα κομμένο από τζιχαντιστές, τότε θα το δει ακόμα και η τελευταία ασπρόμαυρη τηλεόραση του κόσμου.
Στην Ανατολική Ουκρανία είναι πάγια τακτική των ναζί να κόβουν τα κεφάλια των αντιπάλων και να τα στέλνουν σε μικρά κουτιά στις οικογένειές τους» λέει ο Αντώνης Ζαφείρης, μέλος της αποστολής.
Στην ανατολική Ουκρανία σημειωθήκαν φέτος οι πρώτοι θάνατοι από πείνα λόγω του οικονομικού αποκλεισμού. Το καθεστώς του Κιέβου έχει διακόψει την παροχή συντάξεων και μισθών.
Χιλιάδες οικογένειες δεν έχουν κανένα πλέον εισόδημα. Οι τιμές των προϊόντων, συγκριτικά με τα πενιχρά εισοδήματα, έχουν αυξηθεί δραματικά. Ενα λίτρο γάλα κοστίζει 1 ευρώ, ενώ οι συντάξεις ήταν στα 75 ευρώ τον μήνα.

Ανέχεια και εξαθλίωση

Βιομηχανικές περιοχές με δεκάδες ανενεργά πια εργοστάσια, που παρήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου, με πληθυσμό κατά πλειοψηφία ρωσόφωνο και ορθόδοξο, βυθίζονται σήμερα στην ανέχεια. Θάνατοι από πείνα, ομαδικές εκτελέσεις και απαγχονισμοί, μαζική εξαθλίωση, προσπάθεια διαγραφής συλλογικής μνήμης συνθέτουν την εικόνα στην Ανατολική Ουκρανία, 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη του 1945.
Η Τάνια, μέλος της αποστολής στο Ντονμπάς, κατάγεται από τη Δυτική Ουκρανία. Συγκινημένη, αναφέρεται στην ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση που βιώνει όλος ο Ουκρανικός λαός και υπογραμμίζει την ανάγκη να δυναμώσει η διεθνής αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον πόλεμο.
«Οταν γίνονταν οι κινητοποιήσεις στο Μαϊντάν, εδώ στην Ανατολική Ουκρανία δεν ήμουν καν σίγουρη ότι κάτι πρέπει να κάνουμε» λέει μια νεαρή μεταφράστρια από την Ανατολική Ουκρανία στα μέλη της αποστολής, συμπληρώνοντας πως «όταν όμως είδα στις πρώτες δικές μας κινητοποιήσεις να πέφτουν βόμβες στις πλατείες και στα καφέ, να γκρεμίζουν τα αγάλματα του Λένιν και να μας λένε πως τώρα πλέον αυτοί που θα δοξάζουμε θα είναι οι συνεργάτες των ναζί, τότε κατάλαβα πως με αυτό το καθεστώς δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε».
«Αλλάζουν ονομασίες πόλεων και δρόμων, ενώ απειλούνται με φυλάκιση για κομμουνιστική προπαγάνδα όσοι επαναφέρουν ιστορικά σύμβολα», λέει ο Κώστας Φουρίκος, κάνοντας λόγο για «ανατριχιαστικό πάντρεμα νεοφιλελευθερισμού και νεοναζιστικής ιδεολογίας στηριγμένης σε συγκεκριμένα στοιχεία ιστορικής αφήγησης».
Ελάχιστοι από τους κατοίκους του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ υπερασπίζονταν πια το προηγούμενο καθεστώς Γιανουκόβιτς.
Ο τελευταίος, πάντως, είναι σαφές πως έχει ακόμα έναν ισχυρό μηχανισμό, που συνεργάζεται με τους αυτονομιστές.

πηγή: www.efsyn.gr